l a l e t t a y i n

öylesine bir kelime doruğunda varlığının gerçek kılıyorken kendini neden ağırkanlı başka bir kelimeden duyduğu bu huzursuzluk, kesinlik. açık olan bu binlerce kesinlik; örneğin her sabah doğan, istemeyerek de olsa, güneş tepemizde, birleşip herhangi bir bağlamda nasılsa karmaşadan yapılma o zeminde kanıtlamaya çalışarak oluşunu, algılanma yarışından bir paye kapma hevesiyle rezilce köreltirken zihin dediğimiz körpe anlama makinesini yine umdum medet kelimelerden. tek bir sebepsizlikle başlayan ve türlü şekillerde mahvıma yol veren söz, ki o da sebepsizlikle beraber gelecekteki oluşu karşısında amade, bekliyormuş anladım bir kesinlik benden. her belirlilik bir yıkıntının üzerinde hüküm sürermiş ve karmaşaymış o yıkıntı diye bazı anlar hiç hareketsiz bir savunma hali geliştirirlermiş bu mutlak karşısında. görece haklı tavırları o anlara opsiyonlu bir resim sunarak bu hali desteklese de mutlak, zorunlu kesinliği ile yıkıma uğratmaktan geri durmazmış güya kendine aldanmış an'a özgü gerçeklik kırıntılarını. rastgele karılmış bir deste yaşam tutmuş olsaydı biri ve seçilen herhangi bir kâğıt kılsaydı beni bir ben sahibi olan öylece olmuş olsaydı ikna olması bakımından daha az inat ederdi yargılarım güya değişmez ilkeselliğine akışın… köpüren dalgalarıyla pasifik büyülenmeme yetmezken yüceliğine eğilmezdim bilirim ve kabul ederdim belki ihtişamını niagara benden yana aksaydı, kör gözüme bir kara delik açılsaydı, ben o delikten içeri kaçsaydım ve önümde karakızıl bir gök yol olmuş bekliyor olsaydı beni evet bu hakikaten etkileyici derdim. bu hali sadece avuntu. benimse yok dimağımda bu söz. bana bir kesinlik sözü var yaşamımın…