ruya

ben o sokağa geceydi gittim. o yüzdendir düş de olabilir zannedişim. yok sevecenlik değildi bulmak istediğim bu kez, huzur hiç değil. kaybettiğim birşey de yoktu açıkçası. ama bir tuhaf boşluk, bilmem ne desem, demesem. boşlukla yaşa git işte, ne ki yaşam, öylesine öylece. yok bana bu, az biraz. biraz daha istiyorum galiba bilmek. ne yaptığımı nerede, neden öylece durduğumu, dokunmadan. evet bilmek istiyorum nereye gittiğini hikayemin, nereye aktığını, kafamın içi aydınlık değil, o yüzden yeltenmiyorum ben kaçmaya, kendimden. karanlığıma lanet okumuyorum hiç, ben de diğerleri gibi, bir insan sadece , zavallı, güya masum, ölsem, üzülmem gülerim halime, öylece duran bedenime ah ne acıklı, kimbilir daha neler yaşayacaktı, siktirip gitti işte derim  
-diyemeyeceğim ya, yine de derim- biliyorum yakışık almıyor böyle konuşmak biliyorum ve yine konuşuyorum daha iyisi mümkündü diye. bir bana mı böyle görünüyor, yoksa ben tersinden mi okuyorum, atlayarak mı. peki baştan başlasam, bu kez düşünecek yaptığım tutarlı hesaplamalar doğrultusunda yaşayacağım desem muhatap bulur muyum bu isteğime, kendimi kandırmış mı olurum, her yaşam, sonsuz olmasa da olasılıklar, bir yol bulur kendine, karşısında. sokak demiştim, bilmek için geldim de. neden gece yüzünü gizleyen, benim gözlerim nemliyken saçlarım da. terliyorum hayır korkmaktan değil, bu karanlık soğuk bana. ben bilmek isteyenim, saçlarım dolanmış kızılkara kızılkara, ayaklarım yalın, nem gözlerimi sislemiş, rüya mı keşke olsa. boşluk derin zihnimden zihnim delikten. o sokağa girme, sözüm sessizce yer buluyor avuntularıma, ben sessizce akarken kimse anlamasın diye, kimse bakmasın, yüzüm benim, şu salak bileşke de, kimse konuşmasın ben de. sussam iyi gelecek belki, sussam dursam azıcık, yorulmuş olsam, yok ama karanlık, gece, gizi vardır belki beni ilgilendirmeyen, çok kalamam ben burada, üşüyorum, bir soluk ısıtacak, bende hiç kalmadı, sokak da nasıl boş, konuşmak istiyorum, soru sorulmasın, ben konuşayım, en az biri dinlesin, en az biri geçecek desin, ne? boşluk. sen istemezsen demesin, istemem. bilmek için, sağlam kanıtlara ihtiyacım var benim, rüyadaysam rüyanın değilsem gerçeğin kanıtlarına.
örneğin bu bir rüyaysa pembe olmalı gök ve sokak pamuk şekerinden ve hissedebilmeliyim ben sevincini dünyada yaşıyor olmanın, değilse de bilincim açık olmalı bilebilmeliyim yollar nereye çıkar ve hayıflanmadan nasıl yaşanır. oysa şimdi, sokak mı değil mi olduğundan şüphe ettiğim, hatta bu ben miyim diye de abartabildiğim bir karmaşanın ortasında biri ters bir ütopya kurgulamış öylesine, kötü mü kötü, beni de oraya koymuş anlamsızca, gibi... hani alsam kendimi bu resimden bu kurgudan bir başkasına koysam çok da önemli olmayacakmış gibi. o halde ne, ne var değiştirebildiğim elimde, bu benim yaşamım ve ben uyduruyorum onu diyebileceğim, saçmalıklarım bile olası saçmalıklar arasından en olabilecek olanı. işte tüm bunlar sıkıcı. köşebaşı patikalarına yürüyerek düşüşümü görmek keyif verecek, kendi düşüşümü. rüyaysa bir uyanışı olacak mutlaka, değilse canı cehenneme.