sevecenlik-sizlik II

o lanet yerden gerçeğimi anımsayarak kurtulmuş, yol olmadan yürümeye koyulmuştum tekrar. ve aradığım şeye inanmaya daha fazla ihtiyaç duyarak yeniden gözden geçiriyordum. önermelerimi. sabahsız bir düşteydim. yol yoktu ve geri dönüş zorlardı. gittiğim yerden aynı minvalde dönemeyebilirdim. döndüğüm yer bambaşka bir yer olabilirdi. yersizlik de hatta. bu değildi önemli olan, karar vermiştim ve karar verebilmenin haklı kesinliği sığınağımdı. ben insandım -ve bir sığınak her zaman gereklidir soyuma- saçmalayabilirdim ve bunu istemiyordum. oysa şimdi yaptığım her şeyin iç rahatlatan bir açıklaması olacaktı. ve ben gururla söyleyecektim "zorluydu ama aramaya devam ettim, çünkü" diyecektim "benim bir amacım var." yıllardır öylesine süregiden yaşantım birden bir aydınlık duyguyla sarmalanmıştı ve bunu bilmek hoşuma gidiyordu. evet ben bu düşten uyanmamalıydım.(düş olduğunu unutmadan)
daha sistemli olmam gerekiyordu galiba. yeniden kontrol etmeliydim, tehlikeliydi çünkü fazlasıyla belirsizlik içeriyordu. (amacım dışındaki her şeyi sorgulamaya devam edebilirdim)
öncelikle zihnimi kurcalayarak başlamalıydım işe. nereden bulabilirdim. eski kayıtları gözden geçirerek mi başlasam işe, diye düşündüm. evet, neden olmasın. (ben uydurmamıştım sevecenlik diye bir şey vardı)
çocukluk, oldukça eski kayıtlar. onlara da pek güvenmiyordum ya. başka da seçeneğim yoktu galiba. zaten eski bir duyguyu aramıyor muydum ben. lanet olsun. tam hatırlayamıyorum. zaman geçişleri var, üst üste yığılmış gibiler. nerede başlıyor nerede sonu. belirsiz. nasıl çıkacağım içinden. birçoğu anlamsız. kuru fotoğraftan öte değil. duygu kalıntıları nerede ve niçin fotoğrafların uzağında. hangi duygu hangi resme ait. biri yardım etsin. kime güvenebilirdim ki. hiçkimseye. çöplükten farksız burası. üstelik eski, kokuyor. lanet olası yaşanmışlık kokusu. eskitilmişlik. kendi yaşamım. neden sevmiyorum ben bu kayıtları. neden çıkmak istiyorum, bu saçma irrasyonel bilinç(güya) bana ait değil mi. iyi, madem ben kaydettim bunları bir düzenlilik de verebilirdim onlara. başlıyorum. doğdum herhalde. orası kesin. vs. vs. vs. hiç kayıt yok. (en azından beni uğraştıracak kadar) bir, iki, üç...dört.bir şeyler var gibi. zorlamalı mıyım. bilmem. kararımı tazeliyorum. bulmalıyım. az biraz da olsa.
yoldayız. bir tren yolculuğu...uzak bir yere gidiyoruz. ben mutluyum galiba. hareketli bir şeyin içindeyim. birileri var. biz birbirlerine alışkanlık, sevgi, güven gibi şeylerle bağlı bir aileyiz. anne, baba, kardeşler vs. eğlenceli. komik de üstelik. yollar var. demirden yolculuk sürüyor...bir saniye bu hissettiğim şey, hatırlayınca bile. orada o uzak kayıtta. üstelik fotoğraflar ve duygu. hemen aynı anda, aynı yerde. bunu sevdim. onu bulacaktım...